استعداد عجیبی در شکستن داری ، قلب ، غرور ، پیمان
استعداد عجیبی در نشستن دارم ، به پای تو ، به امید تو ، در انتظار تو

توکه با دیگرانت بود میلی / چرا یادت مرا بشکست خیلی ؟
مگر قصدت پریشانی ما بود / که عشق ما نشد مجنون و لیلی  ؟

دل هوای لاله زاران میکند ، بیقراری بهر یاران میکند ، چشمهایم ساکت و بی اختیار ، خلوتم را اشکباران میکند ، یاد یاران در غروب غصه ها ، بار غم را صدهزاران میکند.

شبی به دست من از شوق سیب دادی تو / نگو كه چشم و دلم را فریب دادی تو
تو آشنای دل خسته ام نبودی حیف / و درد را به دل این غریب دادی تو...

مرا هیچ چیز عذاب نمی دهد، جز اینکه همیشه دانسته خطا کردم
ندانسته آلوده شدم، نشناخته وابسته شدم، و نخواسته رانده شدم

من از اعدام نمیترسم نه از "چوبش" نه از "دارش" من از پایان بی دیدار میترسم

ما پیغام دوست داشتنمان را با دود آتش به هم میرسانیم، نمیدانم آن سو برای تو تکه چوبی هست یا نه؟ من اینجا جنگلی را به آتش کشیدم...!

قهوه ات را بنوش و باور کن من به فنجان تو نمیگنجم.

من همان برگم که بر روی درخت / لرزم از برد چنین پاییز سخت
در نهایت باید افتاد و گریست / به درخت گفت خداحافظ و رفت

دگر حس شقایق را نداری هوای قلب عاشق را نداریًَ
 از آن چشمان خون سرد تو پیداست ، که قلب تنگ سابق را نداری

در قید غمم ، خاطر آزاد کجایی ؟ / تنگ است دلم ، قوت فریاد کجایی ؟

با آنکه ز ما یاد نکردی / ای آنکه نرفتی دمی از یاد کجایی ؟

خدایا !
آخرش نفهمیدم اینجایی که هستم تقدیر من است یا تقصیر من !!

حق با تو بود از غم غربت شکسته ام / بگذار صادقانه بگویم که خسته ام
ما می رویم و مقصدمان مشخص است / هر جا برویم از اینجا بهتر است

مدتی میگذرد از تو ندارم خبری / چه کنم ناله من هیچ ندارد اثری

 شب و روز از غم تو پریشان حالم/ نه نشانی ز تو آمد نه پیامی جانم